|

30 jaar geleden

30 jaar geleden waren er floaters…

Deze maand is het 30 jaar geleden dat ik op mijn rug lag tussen het gras kijkend naar de blauwe lucht. Het grote weiland aan de Droefakkers stond vol met gras, zo’n 2 kontjes hoog. Zoals het bekende liedje 😉 Ik lag daar op mijn rug kijkend naar de wolken. 1 voor 1 voeren ze langs, met soms een herkenbaar patroon.

Naast mij lag een vriendin uit die tijd. Allebei in het zwart gekleed en met een alien op het t-shirt. We praatten over de serie de X-files en buitenaards leven. In die tijd moesten we creatief met de ruimte op de videobanden omgaan dus dat was een goed gesprek om het plan van aanpak te bespreken. Kijkend naar de wolken en mijmerend over het universum veranderde het onderwerp van gesprek. Het veranderde naar het soort gesprek dat niet met iedereen te voeren is. Je kent het wel. Vast eens geprobeerd, maar de ontvanger blokkeerde of praatte eroverheen. Niet uit onbegrip, maar omdat niet iedereen het leven op hetzelfde niveau ervaart. En dat was al een bijzonder moment op zich. Want als 13 jarige (bijna 14) is herkenning heel belangrijk. Mijn zoon is nu exact precies zo oud. Maar weer terug naar het gesprek op die dag in juni in het weiland.

Ik weet niet meer precies wie erover begon. Maar het kwam ter sprake. Dat als je naar de lucht kijkt, zie je ook “doorzichtige bacterieachtige figuren”. Ze lijken voor je oog langs te vliegen, maar gaan mee met de beweging. Ze bewegen mee met de bewegingen van je oog. Kijk je naar links gaan zij ook naar links. We begonnen de figuurtjes te omschrijven. Van rups tot aan slierterige bolletjes. Het lijkt wel alsof ik door de microscoop kijk zeg! Grappig. We kwamen er al snel achter dat er overeenkomende figuurtjes waren, maar ook vreemde. We hadden plezier, vroegen ons kort af wat het zou kunnen zijn en droomden weer verder over onze idolen van 2 Unlimited en Agent Scully en Fox Mulder.

Een paar jaar geleden luisterde ik een podcast over helder zien en aura’s. Hierin werden een aantal handvatten aangereikt om te kunnen oefenen. Hier kwam “perifeer” kijken aan bod. Ik ken deze vorm van kijken uiteraard ook van de sterrenkunde. Het gaat erom dat je naast het daadwerkelijke object kijkt om het goed te kunnen zien. Dat klinkt gek, maar als je door de telescoop naar een komeet kijkt, kijk je meestal dwars door de komeet heen heen. Zo diffuus is het. Je kunt dan beter je focus naast het object leggen, zodat je het voorwerp scherper ziet. Geldt overigens voor meer dingen. Zeker in spiritualiteit, want ook spirit weet precies die ruimte te benutten. Althans, mijn oogruimte rond mijn focuspunt. Een herkenningspunt. Ik dacht nog, “dat komt wel goed met aura’s leren zien, want ik weet precies wat ze bedoelt”. prompt zegt ze. “Ik bedoel nu niet van doorzichtige dingetjes die je ook kunt zien. Dat zijn namelijk eiwitten op je oog”.

Eureka! Ik had nooit meer aan het weiland gedacht, maar door deze zin lag ik plots weer in gedachten in het grasveld. Floaters heten ze, mocht je willen Googlen. Verwondering is het begin van de wijsheid, blijkt maar weer.

Vergelijkbare berichten