ode aan oma mediumschap

Ode aan oma

Vandaag is het maandag 7 oktober. Vanmorgen werd ik wakker met een heldere droom die mij heel erg aan het nadenken heeft gezet. De droom ging over mijn oma die in 1993 het leven verliet. Reden voor mij om dit met jullie te delen en een ode voor mijn oma. Ongetwijfeld leer ik hier zelf ook weer van.

Mijn oma overleed toen ik 13 was. Ik had geen goede band met haar. Altijd wel gewild, maar een band was er niet. Even een “side-note” voor mijn lieve familie die dit stuk waarschijnlijk ook leest, ik schrijf vanuit mijn ervaringen en herinneringen. Ik was 13 toen ze overleed. Het kan dus heel goed anders overeenkomen met de herinneringen die jij hebt. Ik schrijf dit stuk vanuit mijn waarheid. Het is niet mijn bedoeling om oude wonden open te rijten, iets met hele oude koeien en sloten en al helemaal niet de bedoeling om te kwetsen.

Ik had geen goede band met haar. Altijd wel gewild, maar een band was er niet…

Een hechte band was er dus niet. Als kind begreep ik hier niets van. Ik kan me herinneren dat zij op feestjes en belangrijke gelegenheden wel bij ons op bezoek kwam. Ze woonde in ieder geval niet om de hoek. Ze was ook nog mijn enige oma, dus ik weet nog dat ik altijd wel op haar rekende. Misschien was het wel heel gewoon voor mij dat ze op bezoek kwam en er altijd was op mijn verjaardag.

Toen ze net overleden was heb ik haar gezien. Naast het thee tafeltje dat nu bij mijn ouders in de woonkamer stond en van haar kwam. Ze stond ernaast. Precies zoals ik haar lende, precies het postuur, precies zoals ze was. Details, zoals kleding en kleuren weet ik niet goed meer. Van de begrafenis zelf weet ik me ook nog maar flarden te herinneren.

Veel later pas, begreep ik de stroefheid en ook het spanningsvolle energetische veld dat er altijd was. Ik deed in 2020 een familieopstelling en ook daar kwam het energetische spanningsveld boven. Maar wat moet ik ermee? Wat wil ik ermee? Ik besloot het te omarmen. De pijn vanuit het familiesysteem kwam boven. Er zat niets anders op dan het te accepteren, proberen te doorvoelen en te vergeven. Ik kon immers toch niets meer veranderen… toch?

Totdat alle puzzelstukjes op zijn plek begonnen te vallen. Het “thee-tafel-moment” dat ik haar zag toen ze net overleden was, de andere herinneringen, gesprekken met mijn broer en ouders en ook de dingen die ik nog van haar heb. Er is meer aan de hand en mijn ontwikkeling als medium in mediumschap zou mij gaan helpen in mijn persoonlijke reis. Dat besefte ik me al, maar sinds vandaag weet ik het zeker. Terwijl ik de voorgaande zin typ voel ik het kippenvel vanuit mijn tenen omhoog over mijn lichaam trekken en komt er een koude vlaag langs mijn handen.

Het raakt me. Ja, ik heb ervoor gekozen te vergeven. Alles. Blijf maar even hier, oma en lees mee.

Ik droomde namelijk dat het haar sterfdag was. Mijn ouders en heel veel vreemde mensen waren in haar huis bezig met opruimen. Voor mij totaal anders dan mijn herinneringen, maar dat kan in dromen. Ik zag rode sloffen (met zwart bontje) staan en leren instapschoenen. Alles heel helder en duidelijk. Iedereen druk bezig.

Ik zag een glazen piramide staan en de uitvaart zou snel beginnen. Ik voelde haar energie in mijn droom. Ik herinnerde me ineens haar geur en haar blik. Ze was er ik weet het zeker. Ik voelde me op mijn gemak en het was net of ik wakker was. Ik mocht deze dag een keer bewust -als volwassene- meemaken. Ik voelde me bevoorrecht.

misschien kan ik wel in contact met haar komen.
Met haar praten, haar een knuffel geven.

Tegelijkertijd besef ik me vaak dat ik droom en dat besef kwam nu ook. En dan wordt het lastig, want ik dacht nog dat ik misschien wel in contact met haar kon komen. Met haar praten, haar een knuffel geven. Langzaam aan besef ik me dat ik naar het toilet toe moet. Ik wordt begeleid door een man naar de toilet, tenminste dat leek zo. Terwijl ik mijn ogen open en geniet van deze droom, heb ik amper de tijd om tot 10 te tellen voordat de wekker gaat.

Dat was bizar! Ik kan elk detail van deze droom opnoemen en herinneren alsof het echt gebeurd is. Helder en duidelijk. Ik sta op en onder de douche -terwijl ik pas echt wakker wordt- besef ik me hoe bijzonder het was. Ik besluit haar bidprentje op te zoeken voor de data en misschien is er wel een overeenkomst. Eerlijk gezegd vergeet ik dat ook weer, want mijn wakkere hoofd sluit vaak snel aan bij de dag die begint als vrouw en moeder en daarna als collega. Na het tandenpoetsen geeft mijn tandenborstel 2:22 aan met een blij gezichtje en sterretjes als ogen. Verhip schiet het te binnen, ik zou even het bidprentje zoeken…

Het bidprentje gaf aan dat haar sterfdag 8 oktober 1993 is. Dat is morgen. Dat is ook wat! Oma je bent mooi een dag te vroeg! Denk ik lachend.

Terwijl ik naar mijn werk rijd denk ik aan een podcast van Rosita Belkadi. Zij geeft daarin aan dat tijd en ruimte niet bestaan in de spirituele wereld. En ineens herinner ik me dat Rosita het ook wel eens het canvas van het leven heeft genoemd. Dat overledenen dus vergeving kunnen zoeken voor hetgeen ze gedaan hebben en ze daarom uitreiken naar hun dierbaren. Elke overledene krijgt een soort film van het leven en wat zij daarin hebben laten liggen of verkeerd hebben gedaan. Natuurlijk is alles verbonden en werkt dat ook door op mijn persoonlijkheid en ervaringen.

Heb jij dus ook een familieband met mijn oma dan is deze boodschap ook voor jou. Ze reikt uit en ze weet ze dingen anders had moeten doen. Ze weet nu dat jaloezie, voortrekkerij en kwaadspreken vanuit haar eigen angst kwam. Angst dat op anderen geprojecteerd werd. Ze was beperkt in doen en laten. Het glipte door haar vingers. Ze zat zelf muurvast in haar eigen patronen en kon deze niet doorbreken. Ze zag geen andere manier of andere (uit)weg.

Waarom dan deze droom? Reikt ze naar me uit omdat ik medium ben? Reikt ze naar me uit zodat ik deze blog zou schrijven? Ik denk het wel. En waarom na 31 jaar? Misschien reikte ze al naar me uit bij het thee-tafel-moment. Ze komt in oefensessies overigens wel vaker langs en dan voel ik ook haar zachte kant. En 31? 3-1 en tussen 3 en 1 zit 2. Misschien wat vergezocht dat mijn tandenborstel 2:22 aangaf, maar als het geen dubbel getal zou zijn zou het mij niet eens opvallen. Ik poets in ieder geval geen 31 minuten mijn tanden. Haha.

Ik ben dankbaar, want ik heb haar gevoeld. Ik weet zeker dat ze er was. Ik heb haar geur waargenomen -die ik was vergeten- en ook haar blik in haar ogen. Haar bril, blauwe ogen en montuur. Ik kan niet wachten op het eind van de dag en weer mag slapen. Hopelijk tot snel oma, maar wel hier in mijn leven op welke manier dan ook.

Vergelijkbare berichten